Το ελληνικό ίντερνετ (σε αντίθεση με το αμερικανικό) σίγουρα δεν έπαθε τα πολλαπλά καρδιακά σοκ, μετά την είδηση του θανάτου του Steve Jobs, αλλά δεν μπορούσε να γλιτώσει τη συνεχόμενη ταχυπαλμία. Και τα σχόλια, τα κείμενα, τα tweets, τα posts στο Facebook ήταν πολλά, σε σημείο που σε μπερδεύουν και δεν ξέρεις αν πρέπει να διαβάσεις το ένα ή το άλλο.Και εδώ, έρχεται, αυτό που λέμε "φιλτράρισμα". Κοιτάζοντας στο Google+, το μάτι του Cosmo.gr έπεσε πάνω στον @Freddos, ο οποίος έγραψε τη δική του, προσωπική, οπτική γωνία για ένα θάνατο που δεν φέρνει το τέλος του κόσμου, αλλά σίγουρα αλλάζει έναν κόσμο σε σχήματος μισοδαγκωμένου μήλου.Διαβάζοντας τις λέξεις παρακάτω, γίνεται αντιληπτό, πως ο μέχρι πρότινος CEO της Apple, δεν γνώρισε ποτέ κανέναν από όλους, όσους επηρέασε, όμως εκείνοι τον αποχαιρετούν λες και του μιλούσαν κάθε μέρα. Ίσως και να το έκαναν, μέσω ενός iPhone.
Το κείμενο όπως το δημοσίευσε ο @Freddos στον προσωπικό του λογαριασμό google+.
"H πρώτη μέρα της απώλειας είναι φύσει έντονα συναισθηματική. Όταν μάλιστα πρόκειται για κάτι που αντιμετωπίζεις εδώ και αρκετά χρόνια με έντονο συναίσθημα, το να εκφραστείς γραπτά είναι "επικίνδυνο".Είναι όμως και λυτρωτικό.Οπότε, ακολουθεί το προσωπικό μου κείμενο για τον θάνατο του Steve Jobs.Δεν πρόκειται να μιλήσω για τις πολλές και φοβερές ατάκες του, για τις περιβόητες επαγγελματικές εμμονές του, για τη σκληράδα του χαρακτήρα του, για τα μαγικά (inside joke αυτό για όποιον βαρέθηκε να ακούει το «magical» να συνοδεύει κάθε αναφορά στο iPad) προϊόντα του, για τις εμπνευσμένες παρουσιάσεις του, για την προσοχή του στη λεπτομέρεια.Θα μιλήσω για τις προσωπικές μου εμπειρίες με τα προϊόντα του.Η πρώτη μου μικρή εμπειρία ήταν το 2005 όταν μου έκαναν δώρο (ναι – τότε που συνέβαιναν αυτά) το macmini. Εξαιρετικό! Μόνο που είχα χάσει τη μπάλα. Δεν καταλάβαινα. Το πρώτο εξάμηνο, κι εδώ παρακαλώ να μην ανοίξει ο ουρανός και να μου σκάσει ένας iThunder (bad pun? Oh well) στο κεφάλι, το χρησιμοποιούσα μόνο για σκληρό δίσκο όπου κατέβαιναν οι ταινίες και η μουσική όσο εξακολουθούσα να χρησιμοποιώ το laptop μου. Μετά άρχισα να το χρησιμοποιώ περισσότερο. Λίγο αργότερα αναφώνησα για πρώτη φορά: ΓΙΑΤΙ, ΓΙΑΤΙ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΑ ΑΦΗΣΕΙ ΤΑ PC ΝΑ ΜΕ ΠΑΙΔΕΥΟΥΝ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ; (true story). Τότε, το καθιέρωσα.Κι έφτασε το καλοκαίρι του 2006. Είχα ένα απίθανο κινητό sony ericsson. Βρισκόμουν σε μια παραλία της Εύβοιας προς Αιγαίο μεριά. Από αυτές που έχουν τόσο άπλα ώστε αν κάποιος έρθει και κάτσει στα 10 μέτρα από εσένα έχεις κάθε δικαίωμα να του κάνεις παρατήρηση που ήρθες κι έκατσε δίπλα σου. Κρατώντας το κινητό στο ένα χέρι έτρεξα για αυτή την πρώτη αναγνωριστική «βουτιά» μέχρι το γόνατο. Ήμουν μέσα στο νερό και συνειδητοποίησα πως μπορούσα να ελέγξω τα email μου (αντί να πηγαίνω κάθε 3-4 μέρες σε ίντερνετ καφέ. Βέβαια όταν πήγαινα έκανα bookmark το url της στήλης μου οπότε κάτι κέρδιζα από εκεί. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Δέος! Είχα 5 νέα email! Το ένα από μια long-time αναγνώστρια της στήλης για μια αστεία φωτό. Θεώρησα πρέπον να είναι η 1η που θα λάμβανε ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ EMAIL ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΜΟΥ! Της έγραψα μια εξαιρετική απάντηση κοντά στις 150 λέξεις (υπενθύμιση: πληκτρολόγιο κινητού) και την έστειλα. Κατόπιν είδα πως η αποστολή απέτυχε. Και το μήνυμα που έγραφα χάθηκε. Καλώς ήλθατε στο mobile internet.Ακριβώς ένα χρόνο μετά βρέθηκα στην ίδια παραλία, κάνοντας την ίδια μισο-βουτιά, έχοντας στο χέρι μου το ολοκαίνουργιο (και «σπασμένο» διότι στην Ελλάδα δεν ήρθε ποτέ) iPhone. Θεοί της επικοινωνίας, τι εμπειρία. Σέρφαρα ατελείωτα. Έλεγχα emails. Έβλεπα χάρτες. Τα έκανα όλα σε μια υπέροχη οθόνη με μοναχά ένα κουμπί και κινήσεις δαχτύλων λες κι έγραφα «σ’ αγαπώ» πάνω στην άμμο (vomit mode: ON). Δεν ήταν όμως αυτό που με είχε συνεπάρει. Ήταν η συνδυαστική εμπειρία όλων αυτών και ήταν ότι λειτουργούσαν όπως έπρεπε.(Σημείωση: Αν είσαι από αυτούς που ετοιμάζεσαι να γράψεις «Καλά ρε φιλάρα, είσαι στη γαμάτη παραλία αραχτός με το γκομενάκι και το μόνο που έχεις να μου πεις είναι πόσο δέσμιος της τεχνολογίας έγινες;» και να το μοιραστείς μαζί μου, βρίσκεσαι σε λάθος σύμπαν από το δικό μου, δεν υπάρχει λόγος να χαλάμε τις καρδιές μας. Οπότε το διαστημοπλοιάκι σου και σ’ άλλο γαλαξία. Το ίδιο ΔΕΝ ισχύει και για εσένα που ετοιμάζεσαι να το γράψεις μόνο για να με «τσιγκλήσεις» και δίχως να το εννοείς. Εσύ είσαι δικό μας παιδί και θες κάπως να το εκφράσεις. Χαλάλι σου)(Επίσης: Ποιό γκομενάκι; Δεν μίλησα ποτέ για γκομενάκι)Ξεπερνάω το macbook με το οποίο αντικατέστησα στο laptop μου, εκείνο που χρησιμοποιούσα όσο το macmini είχε υποβαθμιστεί σε "σκληρός δίσκος", και πάω κατ’ ευθείαν στο iPad.Αχ, το iPad.Ήταν η πρώτη φορά που διάβασα για κάτι καινοτόμο και ένιωσα σιγουριά. Το διευκρινίζω γιατί συνήθως δεν το «ένιωθα». Άκουγα τι έλεγαν αλλά δεν το ένιωθα. Για το iPad όμως ήμουν σίγουρος.Δεν ήμουν σίγουρος επειδή είχα πιεί το μαγικό «μηλοζωμό» που σε κάνει να βλέπεις όλα τα προϊόντα της Apple λες και προήλθαν από αστρόσκονη αναμεμειγμένη με ουράνιο τόξο (πχ ποτέ δεν συμπάθησα το iTunes και πιστεύω πως μόλις τώρα με το iOS 5 φτάνει εκεί που έπρεπε να ήταν πριν 4 χρόνια).Ήμουν σίγουρος επειδή η τεχνολογική μου καθημερινότητα (εργασία, αναψυχή, τηλεφωνία) ήταν πλέον ολόκληρη στο οικοσύστημα της Apple και ένιωθα τι είδους νέα εμπειρία ερχόταν. Ήμουν ΣΙΓΟΥΡΟΣ πως θα πετύχαινε πάνω απ’ όλα ένα πράγμα: Να δείξει σε ΟΟΟΛΟΥΣ τους άλλους πως πρέπει να είναι μια τέτοια συσκευή. Σε υφή, σε αίσθηση, σε θερμοκρασία (ναι), σε μέγεθος, σε βάρος (καλά εκεί ήθελε λίγο δουλειά), σε εμπειρία, σε τεχνολογία, σε νέους ορίζοντες για αναγνώστες/συγγραφείς/δημοσιογράφους/gamers και άλλα πολλά.Άκουγα τον κόσμο να μιλάει για το iPad και να λέει πως «Δεν υπάρχει περίπτωση να το χρησιμοποιήσω ρε παιδιά. Αφού κάθομαι ελάχιστα στο pc/laptop ενώ έχω πάντα και το κινητό, αν χρειαστεί» και ένιωθα σαν να ακούω τους κολλητούς μου το 2004 όταν τους μιλούσα για την ADSL και μου έλεγαν «Μα, τί να την κάνω; Αφού σερφάρω ελάχιστα – μια χαρά με καλύπτει το modem μου».25.000.000 πωλήσεις παγκοσμίως (Ιούνιος 2011) αργότερα... τελικά βρέθηκε ή πιο σωστά δημιουργήθηκε χρήση για το iPad.Και τώρα το αστείο. Έλεγα, έλεγα, έλεγα, ούτε ιεροκήρυκας της Apple δεν θα έλεγε τόσα και μόλις βγήκε το iPad αποφάσισα να μην το αποκτήσω. Ήταν καλό αλλά δεν ήταν... μαγικό (και ήταν ακριβό για κάτι όχι και τόσο μαγικό). Πέρασε ένας μήνας. Πέρασε δεύτερος. Το αγόρασε φίλος και το πήρε μαζί μας σε 4ήμερη εκδρομή. Μου το έδωσε για λίγο την πρώτη μέρα. Και κάθε απόγευμα του χτύπαγα την πόρτα ώστε να μου το δανείσει για κανά 2ωράκι (αρνήθηκε κάθε φορά – τι να του πω... ).Λίγο καιρό μετά και πολλές οικονομίες αργότερα, το απέκτησα. Το σαλόνι απέκτησε και πάλι ζωή (εκτός από αυτές τις ελαφρώς μεθυσμένες βραδιές που δεν έχεις υπομονή για αλλού, θες εκεί και τώρα). Η θέαση τηλεοπτικών σειρών μαζί με twitter for iPad απέκτησε νόημα είτε ήταν οι Sopranos και το Breaking Bad είτε ήταν αυτή η σειρά με τον Άλκη Κούρκουλο (που για το πόσο έχω γελάσει θα περίμενες να θυμάμαι το όνομα της). Το ίδιο και η ποδοσφαιρική μετάδοση. Και η Eurovision. Και η ανάγνωση τα πρωινά του σαββατοκύριακου. Και τα online games εκείνα τα κουρασμένα μεσοβδόμαδα βράδια. Και το σερφάρισμα. Τα emails. Το φωτογραφικό άλμπουμ από τη βραδιά που ήμασταν όλοι μαζί, γεμάτοι κέφι. Το Kindle. Το Instapaper. To Flipboard. Το Sonos.Αυτές είναι οι εμπειρίες μου με τα προϊόντα που οραματίστηκε ο Steve Jobs και που δούλεψε σκληρά, αποτυγχάνοντας πολλές φορές ενδιάμεσα, μέχρι να υλοποιηθούν από ολόκληρο το μηχανισμό της Apple κι εκείνον. Λέγοντας πάρα πολλά μικρά "Όχι" & κάμποσα "Άει παράτα μας" (πχ Flash), ώστε κάποια στιγμή να μπορέσει να επιτύχει τα μεγάλα "Ναι".Εν κατακλείδι, Steve (και αυτό θα μπορούσε να είχε γραφτεί αντί όλων των παραπάνω): Μου άλλαξες τη ζωή κάνοντας τη πιο εύκολη.
Αυτό σου λέω μόνο".
cosmo.gr
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου