Ανέκδοτο: Το χαρέμι

Μια φορά ήταν δύο φίλοι που πίστευαν στη μετενσάρκωση.

Είχαν συμφωνήσει όποιος πεθάνει πρώτος από τους δύο, να επικοινωνήσει με κάποιο τρόπο με τον άλλο και να του πει, τα της επόμενής του ζωής.

Κάποια στιγμή λοιπόν, αφού περασαν χρόνια, πεθαίνει ο ένας από τους δύο.

Περνούν πολλοί μήνες, κατά τη διάρκεια των οποίων ο άλλος περίμενε τα νέα του φίλου του, χωρίς όμως να φαίνεται πως γίνεται τίποτα.

Ένα βράδυ λοιπόν που περπατούσε μόνος του σε κάποιο σκοτεινό και σκιαχτικό σημείο της πόλης, ακούει μια απόκοσμη φωνή η οποία φαινόταν να ερχόταν από το πουθενά:

-Βαγγέλη, Βαγγέλη...

Τα έκανε σχεδόν πάνω του ο τύπος από το φόβο του. Κοιτάει αριστερά, κανείς. Κοιτάει δεξιά, κανείς. Γυρνάει πίσω, πάλι κανείς.

-Ποιος, ποιος είναι;

-Βαγγέλη, μη φοβάσαι, εγώ είμαι ο Παναγιώτης!

-Α στο καλό! Έλα ρε Παναγιώτη! Και πάνω που πίστευα ότι δεν υπάρχει μετενσάρκωση! Είσαι καλά; Πώς τα περνάς; Πού είσαι τώρα;

-Με συγχωρείς καλέ μου φίλε που έκανα τόσο καιρό να επικοινωνήσω μαζί σου, αλλά ήμουν απασχολημένος. Έχω πολλή δουλειά εδώ, που είμαι τώρα!

-Α, δηλαδή τι κάνεις;

-Που να στα λέω! Είμαι μόνος μου με ένα σωρό θηλυκά και έχω αναλάβει να κάνω έρωτα μαζί τους συνέχεια.

-Σοβαρά μιλάς, ρε;

-Αλήθεια σου λέω, στη φιλία μας! Από την ανατολή του ηλίου μέχρι τη νύχτα, κάνω συνέχεια έρωτα μαζί τους. Δε σταματάω παρά μόνο για φαγητό!

-Τι λες ρε φίλε! Και τις κανονίζεις εσύ μόνος σου όλες, δηλαδή;

-Ε, ναι φυσικά! Είναι κουραστικό, δε λέω, είναι και πάρα πολλές και θέλουν συνέχεια... Αλλά τα καταφέρνω, δεν έχω παράπονο! Για να είμαι ειλικρινής, παρά την κούραση, το λατρεύω!!

-Χαρέμι κανονικό, ε; Τι να πω! Μπράβο φίλε μου! Ελπίζω να έχω κι εγώ τέτοια τύχη! Θα πρέπει να είσαι στον Παράδεισο!

-Μμμ, για να είμαι ειλικρινής... είμαι κόκορας σε ένα κοτέτσι με κότες!